Schilder estafette
Vanaf nov 2017 | heden
Schilders reageren op het schilderij dat aan hen doorgegeven wordt door het deels over te schilderen. Zo ontstaan verrassende, gelaagde beelden die bestaan uit bijdragen van meerdere kunstenaars over elkaar heen. Het schilderij is dus nooit klaar en zal bedekt worden door een steeds dikkere laag verf. De verschillende stadia van het schilderij worden door de deelnemers gefotografeerd en door Kunsttraject gedocumenteerd.
Het schilderij is te zien op de Wittenkade 170
Lucas Lelieveld
Mijn werk gaat doorgaans over dagelijkse herkenbare plekken. Dit werk gaat over een gewone plek die een ongewone plek is geworden. Een plek met littekens. Wat zie je nog terug van de levens die zich hier hebben afgespeeld, welke geschiedenis verbergt zich in deze ruimte? Zoals in al mijn werk gaat dit ook over wat we wél en wat we níet (kunnen) zien van onze omgeving.
Lucas Lelieveld (7 juli 1969) is afgestudeerd aan de KABK in Den Haag. Hij maakt voornamelijk schilderijen en tekeningen, maar bedient zich ook van animatie, installatie en collage (oa Amsterdam Light Festival).
Inverted to a self, 2023 Nikki Kirpestein
Door Egge Altena’s werk heen is een wereld geweven.
Deze wereld doet me denken aan fragmenten uit de film : The Color of Pomegranates- S. Parajanov uit 1968.
Het tekenen en de subtiele kleuren geven een extra lading aan het verhalende en het is net alsof ik naar een Cliffhanger kijk als ik Egge’s werk zie.
De twee kinderen voelen voor mij alsof ze de volwassene begeleiding geven in de imaginaire wereld die kinderen kunnen hebben.
Omdat mijn werk over het contrast van tussenwerelden en realiteit gaat was dit project heel passend doordat er zo veel kunstenaars zijn geweest die hun wereld voorheen hebben neergezet.
Dit gevoel wilde ik aansterken en in-weven.
Ik gebruik in dit werk zelfportretten, om een ijkpunt te vinden voor de tussenwereld, dat het bestaan echt blijft.
Alsof je jezelf even knijpt om te kijken of je droomt of niet.
Door als jong kind geëmigreerd te zijn geweest naar Nieuw Zeeland, en daar als klein meisje geconfronteerd te worden met de dood, is deze tussenwereld een soort van fascinatie geworden binnen mijn leven, het leven is een fragiel en een waardevol iets.
Door gebruik van houtskool en water probeer ik een contrast te vinden tussen water en vuur dat aldoor als thema in mijn werk terugkeert.
Egge heeft mij, de volwassene op zoek naar verbinding, begeleid door kinderen die kunnen dromen, cadeau gegeven in haar voorgaande werk, deze wilde ik honoreren door een droomwereld neer te zetten ontstane vanuit de volwassen figuur, die zich doopt in water om zo elke dag als een nieuw begin en een nieuwe visie op de wereld waarin we leven aan te kondigen.”
O cabo do mar, Egge Altena
Een fantastisch project wat voor mij een discussie werd met vooral de twee voorgaande werken die nog zichtbaar waren, die van David Visser en H.F. van Steensel. Het was een té prachtige ondergrond om niet te eerbiedigen en voor een groot deel intact te laten, mee te werken, te worstelen, maar dankbaar... Ze ervoeren voor mij als één groot gelaagd landschap die door de laatste laag met extreem reliëf mij geen keuze liet dan mijn eigen reliëf toe te voegen.
Ik nam een beeld van een figuur met 2 kinderen, een foto uit een oud lokaal Portugees blaadje van begin 1900 wat ik ooit in Lissabon vond en liet dit als één stuk samenvallen met het egale reliëf wat ik toevoegde en bijna het gevoel van oud papier creëert door het gebruik van gesso-achtige middelen.
Het werd een pastiche wat voor mij door het uitgeknipte geheel van figuren en in sentiment een verbondenheid suggereert, het verraste me hoe er in mijn ogen toch een geheel ontstond binnen dit 'landschap' van mijn schilder-voorgangers, erg blij met deze ervaring.
Billings and Bozeman, 2022, HF van Steensel
Een steengoed werk van David de Visser bedekken en dat ook nog eens met acrylverf. Ik schilder altijd met olieverf en over het algemeen heel erg langzaam met de nog levende lagen verf.
Bij het woord estafette denk ik aan doorgeven en samenwerken, aan dat het één niet zonder het ander kan bestaan. En uiteindelijk win je allemaal even hard. Om de overlapping te laten zien heb ik tamelijk veel van het werk van David bloot gelaten, het bedekt met wat repen linnen voor de ‘body’ en twee contrasterende en tegelijkertijd aanvullende ‘staten’ geschilderd. Ik was daar middels een biografie van Agnes Martin en een autobiografisch schrijven van Annie Proulx : ‘Birdcloud’. De naam van het schilderij is “Billings and Bozeman”.
De opdracht
Ja het is een unieke opdracht die ik kreeg van Rudolf Valster. “Schilder een doek. Je schildert niet zomaar een doek. Je schildert over het werk van een andere kunstenaar en daarbij bewaar je elementen van het werk van de andere kunstenaar.“
Er zijn mij 12 kunstenaars voorgegaan en niet zomaar de eerste de beste. Nee een fijne selectie van kunstenaars. Ja dat is wel een uitdaging. Aan mij was de ‘eer’ om het werk van Sipke Huismans te gebruiken voor mijn eigen schilderij.
Sipke heeft een kunstwerk gemaakt dat nu niet meer als dusdanig bestaat. Alhoewel ik heb zeker redelijk wat van zijn werk gespaard. Sipke had de verflagen van de voorgaande kunstenaars grondig weggeschuurd en daarop zijn figuratieve mensfiguren aangebracht. Ik wilde beide gebruiken voor mijn eigen doek. Allereerst heb ik het verticale doek van Sipke een slag gedraaid. Door het doek liggend te maken veranderden zijn figuratie-elementen in wat meer abstracte beelden. Wat kan ik gebruiken en op welke manier? Ik moet immers ook respect tonen voor het werk van Sipke. Zo heb ik delen van zijn achtergrond gebruikt en geïntegreerd in mijn eigen geschilder. Ook zijn er voor de goede kijker nog delen van Sipke’s figuratieve beelden te herkennen.
David de Visser - Landscape 2021
Het onderwerp in zijn werk is het landschap en met name het Nederlandse landschap met zijn rivieren en waterplassen. Rietkragen, pieren, weilanden, sloten en natuurlijk die Hollandse horizon. Het landschap is een traditioneel thema waarin hij iedere keer weer nieuwe uitdagingen vindt.
Naast tekeningen en schilderijen is hij zich steeds meer gaan toeleggen op het hergebruik van oudere werken en gevonden stroken karton. Gesneden en gescheurde stroken uit oud werk verwerkt hij in nieuwe collages. Dat levert verrassende resultaten op door middel van gekozen toeval en geeft hem minder zeggenschap over zijn werk.
Hij maakt geen onderscheid in disciplines, alles is met elkaar verbonden en dat vormt zijn speurtocht naar en door het landschap of beter gezegd zijn landschappelijke werk. De figuratie is minimaal. Het gaat hem om de natuur, de sfeer, de beweging.
"Ik ben eigenlijk bezig om iedere keer weer een zelfgekozen probleem op te lossen binnen het platte vlak. Niemand vraagt me om dat probleem op te werpen, laat staan om het op te lossen en toch is dat wat me al jaren drijft."
Eigenlijk is dit estafetteschilderij een conceptueel kunstwerk: je mag het werk van je voorganger voor 99% wegschilderen. In plaats van nu op mijn beurt meteen een verflaag toe te voegen, besloot ik eerst op zoek te gaan naar de vorige en wel door het oppervlak af te schuren. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. Pas met schuurpapier 80 en 100 lukte het langzamerhand. Er kwam een bruingrijs poeder vrij terwijl ik steeds meer van de vroegere verschijningsvormen van het schilderij te zien kreeg. Mijn aanvankelijke plan om dit poeder, vermengd met acrylmedium te gebruiken om mijn personages en gestalten op het doek te zetten, bleek niet uitvoerbaar, dus begon ik met witte acrylverf, waarna ik de omtreklijnen en de gezichten en handen met watervast zwart aanbracht. Toen volgde het inkleuren. Al met al ben ik er dagen mee bezig geweest. Telkens waren er andere details die om aanpassing vroegen. Tenslotte heb ik het transparante bruingrijze mengsel gebruikt om de achtergrond wat minder bont te maken en zo tóch wat ik er eerst vanaf had gehaald aan het schilderij teruggegeven.
Twee dagen stond het schilderij van Ronald Ruseler op mijn atelier, voordat duidelijk werd hoe ik zijn organisch abstracte werk zou gaan ‘overschilderen’. Ik zag - als vogelliefhebber - in de linker vorm de typische, diagonale houding van een specht, die het schilderij als boomschors zou moeten doorboren.
Het recyclen van een beeld van een andere kunstenaar is uitdagend, maar ook best moeilijk: het begrip ‘kill your darlings’ gaat op voor de eigen kwaststreken, maar niet voor die van een ander.
Ik heb uit respect voor het voorgaande meer laten staan van de onderlaag, dan ik normaliter zou doen. Het is in mijn ogen een typisch ‘overschilderij’ geworden, met een beetje van mijn voorgangers en een beetje van mezelf. Door het laten staan van een deel van de abstracte vormen, lijkt het net alsof je tegelijkertijd de binnenkant van het spechtennest in de boom ziet.
De Reis is een Plaats.
Het schilderij Nabij Bajanzag 2 (Mongolië) – 2019 voor de schilder-estafette maakt onderdeel uit van mijn De Imaginaire Reis.
De Imaginaire Reis drukt het verlangen en de nieuwsgierigheid uit naar het andere, het niet gekende en de houding van de mens ten opzichte van de natuur. Wat mijn eigen begrip van die natuur is, probeer ik in mijn werk te doorgronden. Mijn reizen zijn een dwaaltocht geworden over zeeën, eilanden en continenten. In een poging daadwerkelijk de wereld rond te trekken begon ik ‘westwaarts’ te reizen, met als doel om ooit weer terug te keren naar het punt van vertrek.
“In mijn fantasie ben ik bezig aan een wereldreis die begint bij mijn voordeur en eindigt bij mijn achterdeur. Maar de volmaakte reis bestaat niet, je kunt niet alles zien en meemaken, zoals je ook niet alles in het leven kunt bereiken. Elke reis is een constructie, die je confronteert met het onmogelijke.”
Nabij Bajanzag 2 is een reflectie op de reis die ik vorig jaar door Mongolië maakte.
Beneden bij een waterpartij is een stel jongens en meisjes aan het skateboarden.
Zelf zie je ze niet, maar je kunt de slaloms en bochten volgen aan hand van de lijnen en stippelsMicky Maus, mijn alter ego, bekijkt hun nieuwsgierig.
Zonder titel, Margaretha Louwers, 2019
Zonder titel, Anja Kuiper, 2018
Zonder titel, Jan Baas, 2018
"het was wel een hele klus om van de veelheid die het had een nieuw schilderij te maken.
Eerst werd het voor mij een soort invuloefening om alles een beetje te sparen wat hiervoor gemaakt was ( ik had nog niet naar de voorgaande versies gekeken, maar puur gereageerd op wat ik vond dat beter moest, de bloem, de ruimte rondom,)
toen ik later zag hoe ver iedereen had ingegrepen en veranderd ( en hele stukken had laten verdwijnen) gaf mij dat ook de vrijheid om flink in te grijpen en het schilderij weer tot de orde te roepen, daarbij kleine details bewarend uit de eerdere versies.
Het is een spannend en intens schilderij geworden
( voor zolang als het duurt in de marathon....)"
Rode Anjer, Marja van Putten, 2018
Geen Titel, Anja Sijben, 2018
Batseba, 2018. Nora Hooijer
In the beginning. 2017. Rudolf Valster